Bir kilo bulgur meselesi

Ocağın başında durup tencereden yemek yemek gibi bir alışkanlığım yoktur. Hayatımın 23 yılı olmamıştı en azından. Bu gece tencerenin başında tahta kaşıkla bulgur pilavını yiyene kadar da olacağını düşünmezdim. Evet iğrenç bir görüntü olduğunu kabulde ediyorum. Durdurulamaz bir açlıkla savaşıyor gibiyim. Hayatı boyunca 50 kilonun üzerine çıkmayı becerememiş biri için bu yeni bir dönem aslında. Gerçekte bulgur pilavını pek fazla sevmem. Son günlerde gerçek anlamıyla neyi sevip sevmediğim de tam bir muamma. Düşünceler bulgur kaşıklarken sizi rahatsız ediyorsa, şayet uyarmadan edemeyeceğim dikkat boğulma tehlikesi altındasınız. Neyse bir nasihat bir musibetten iyidir :) Diyeceğim odur ki tencerenin yamacına bir bardak su koyun sizde kurtulun benim de içim rahat etsin. Normal bir düşünce sistemine sahip olmayı beceremediğim bir gerçek, bu sebepten ötürü bulgur kaşıklayıp düşünen birisine dönüşmem.

Bence sorun klavyede birbirinden uzak simgelerin bir araya gelip benim anlatımıma ne derece katkı sağlayabildiğinde. Harfler çizgilerden oluşan şekiller bütünü sonuçta. Ne hissettiğimi gerçek manasıyla ne kadar aktarabilirler. Mesela ben iyiyim yazınca iyi oluyor muyum? Yoksa harfler beni kandırıyor mu? Yoksa sadece ben mi kendimi kandırıyorum. İyim aslında, bütün zamanların toplamından daha iyi en azından. Net olmak denilince karmaşa uzmanıydım sonuçta. Netlik fotoğraf için kullandığım kelime haznemin işe yarar kısmında ihtiyaç anında kullandığım bir harf bütünüydü benim için. Flu bu tekrar çekelim. Hayatımın beş yılı flu geçtikten sonra netlik ayarına dönmek biraz garip oluyormuş. Bunu sevmedim hadi baştan çekelim deme şansına sahip de değilim. Sahip oldukların ile yetin denildi bizlere çoğu zaman. Ne istediğimiz önemli değildi, elimizde var olan değerli başka olan bize ait değildi. Elinde tuttuğunun en kıymetli olması da hep bu yüzden. Ben hep daha fazlasını isterim, bencilce belkide saçma bir biçimde. Yetinmek benim için ayrı bir olgu. Neden yetinmem gerektiği veya daha iyisi var mı düşüncesi. Bunlar çelişkilerim, durmam veya devam etmem gereken anlarda kendime yönelttiğim sorular. Ailem ile yetine bilirim mesela. Onları seviyorum daha azı veya fazlası diye bir durum yok. Ama hayat, getirdikleri elimde olanlara sahip çıkıp daha fazlasına sahip olma sanatı değil mi? Dimyata gidip elimde ki bulgurdan olmak değil derdim. Söylediğim gibi klavye ve benim aramda bu. Anlatabiliyor muyum?

Hadi şaşırt beni, bunca sene bu kadar basit geçmedi diyebileyim. Yada boş ver en iyisi ben bulgur olayım suyu sevip kendi yağımda kavrulayım.